Bu boş salonun hangi duvarından
Ya da hangi kirişinden geliyor
Şu bitimsiz inlemeler
Çınlayan gülüşler vardı
Çocukları vardı bu köhne evin
Ve güzel yüzlü kadınların hayalleri
Ceylanlar gibi sekerken
Bu iniltiler nereden çıktı şimdi
Hangi çivinin altında saplı
Beni bekledi demek ki
Bekledi ki yalnızlık sarılsın
Pusudaydı belli ki
Korkacağım gecelerimin
İçlerine dolmak için
Nasıl da sinsice izledi
Yaşlanmamı ve yalnız kalmamı
Kendi başıma ağlamamı
Kaldırdım aynaları
Bana benzeyen yüz yok
Ne de ona bakacak yüzüm
Kendime söylenecek tek bir sözüm
Ve yalnızlığımı örtemeye bir çözüm
Yok…
Yokluk bu olsa gerek
Paran olmuş neyine
Satmıyor çocuklar gülüşlerini
Bir horoz şekerine…
skip to main |
skip to sidebar
...ÜÇ NOKTAMIZ VARDI... ...VE KALEM ÇEKMEMEK ESASTI...
Hakkımda
- Lütfiye Bulhaz Sevinç
- Bir günü bir diğerine benzeme şansı taşımayan bir hayat sahnesinin, tek kişilik oyununun haliyle başrolü. şikayetimiz yoktur. ;) zira yaşadığımız hiç bir şeyden ne bir pişmanlık ne de bir acı çektik, düzeltme yapmak mümkün olsaydı, hiç de dokunmazdım. böylesi en güzeli olmasa yaşanmaz, yaşatılmazdı. Bir açmazım vardı, sevginin bir dozu yoktu, hep de taştı zaten. Her zaman ziyanı zebil oldu. Ama gönül koymadım, zira dökülenin bile ayrı bir bereketi vardı. Gülümsemeyi çok sevdim. Zira gülümsemek bir lütuf değil, bir şükürdü her zaman benim adıma.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder