ağlayan gün sokağımdayım
kapı numaramı bilmem, zili sevmem
açan olur mu, geldiğimi kalbinde görüp
bir kapı önünden yalnız gidiyorum
takvimlerimin sayfaları dökülmüş
saatimin rakamları isli bir zamanda
yelkovanla akrebi olduğu yere çakılmış
vakit geçerken, sessizce ağlıyorum
ağlayan gün sokağımdayım
yine yollarım çamur sırtımda yaşlı kambur
yürüyorum bitimsiz bir zamana
gün yüzümde ki acıda gülümsüyorum
ağlayan gün sokağımdayım
parke taşlarımdan fışkırıyor yağmur
bastığım her taş üzerime sıçrıyor
yürüdüğüm yol sensiz, biliyorsun
sokağımdaydım, gün ağlıyordu
yine seni bekliyordum söylemek için
ezilmek ağırıma gitmiyordu tarafından
sevdiğime inanmıyordun o koyuyordu
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder