BÜYÜMEK YETMEDİ


Büyüdük...
küçüldü dut ağacı
tırmanırken kedi gibi
dallarına çıkasımız gelmedi
terkedildi eski konak
çocukluğumuz eskidi
iki dal arası gerilen çamaşır ipi
varlığımızı çekmedi
düştük büyüdükçe
dizlerimizdeki kan hakiki
acımız tuzdan değildi
büyüdük ama büyümeyi
sindiremedik belli ki
toprağa serdik sevdiklerimizi
kaç bahar geçti
hiç biri tek dal filiz vermedi
büyümek yetmedi
istediğim o mızıkayı
hayat denilen mızıkçı
getirip çocukluk elime vermedi...

Kimseye söylemedim ağladığımı
Bir Allahın kulu
Yastığımın altına sakladığım
kederli sesimi işitmedi...