ÇAM ORMANI

Kuruyan her denizin
dibine gömdükleri düşlerindeki
sevdalara koşan adamların
kadınları...
kurumuşken dolmaz
gözünden düşen velinimetin
gözyaşınla...
kurumuşken
dalga büyütmez ve vurmaz
siyah saçlarından...

sus diyordu saçı karışık şair
aklımı toplamam lazım
bugün hesabımı
tutturma zamanım

susamadı uzak bir orman
ille yıldırımları çekti üzerine
“vurun beni vurun”
kesseniz dallarımı
canım çıkmaz sesim kadar
toprağım kan tutar
bu bahar
hangi hükmü kesseniz
bereketlenir keseniz
batar yüreğime çam kırıklarım…