GÖL

Çıkardı üzerinde biriken hayatı
Giyindi gecenin yıldızlarını
Ay teninde şavkıdı
Yıldızlar kondu gözlerine
Terk eden bir sevgili gibi
Utanıp kaçtı güneş
Rüzgâr teninde dolaştı
Göl’ün gönlüne doldu karanlıkta
Yosunlar çıplak tenine
Perdedar oldu

Saklandı kurtla kuş
Utandılar masum bir gecede
Usandılar soyunamadıklarından
Kirlerinin kinini kustular
Toprak öfkesine yenilerek
Sarsıldı
Kör bir âşık yeniden yumdu kalbini
Kilitlendi ayakları
Karanlığın sesi çığlık gibi duyuldu

Göl gönlüne girene yar oldu
Yalansız duru halinde bir su
Son kez uyuttu
Kuruyan hayallerin kışlıklarını
Kaldırdı tel dolaplarına
Uyandırdı dolap beygirlerini
Döndürdü yeniden dünyayı
Gıcırtısında yola koyuldu