PENÇE

Baharın son zamanı
Yokuş, yukarıya akıtıyor insanı
Yokuş yormuyor yorgunluk eski hal
Başım, göğsündeki şarkıda dinleniyor
Gözlerimi yumdum soğuk havaya
Bu şehir, bu cadde gönlümde geziyor

Elimi sobeleyen kocaman ellerin
Birinden diğerine bahar biriktiriyor

Yaz güneşinin
Son hareleri gökyüzünde
Ne vakit “son” yazsam şiirlerimde
Ve ne zaman “kader” geçirsem
Mısramın tertemiz suretine
Küstüğün kalemim
Gidecekler listesinde geçirdiğin
Küçücük uzun saçlı ismim
Kalbine yaşattığın korku
İz bırakıyor gömleğimin manşetlerine
Oysa yazgımın imzası
Parmağımdaki altın yüzükte

Sesinle titriyor bam telim
Bir canım bir de solmamış saçım
Korkularına isyanın
“son” pençesindeyim…